Μπορεί κατά καιρούς να μιλάμε και να καταδικάζουμε τον σχολικό εκφοβισμό, ωστόσο αυτός συνεχίζει να υπάρχει και να αφορά όλες τις δομές της κοινωνίας.
Μια δασκάλα σε ένα σχολείο της Αγγλίας θέλησε να εξηγήσει στα παιδιά της τάξης της με τον τρόπο με τον οποίο λειτουργεί ο σχολικός εκφοβισμός και κατ’ επέκταση όλες οι μορφές ψυχολογικής βίας. Δεν προσπάθησε να το εξηγήσει με λόγια, αλλά με εικονικά παραδείγματα που βοηθούν πάντα με την αμεσότητά τους.

– Τι έκανε;

Παρουσίασε στην τάξη δύο μήλα (τα παιδιά δεν γνώριζαν βέβαια, ότι προηγουμένως είχε χτυπήσει το ένα μήλο σε όλες τις πλευρές, επανειλημμένως).

Στη συνέχεια πήρε το χτυπημένο μήλο και άρχισε να λέει στα παιδιά ότι δεν της αρέσει, για το πόσο άσχημο φαίνεται, πόσο βρωμάει και ότι είναι αηδιαστικό. Στη συνέχεια ενθάρρυνε τα παιδιά να επισημάνουν αρνητικά σημεία επάνω του.
Μερικά παιδιά την κοιτούσαν με απορία, και άλλα επιδόθηκαν σε φράσεις όπως “είναι ένα βρωμερό μήλο”, “δεν ξέρω γιατί υπάρχεις”, “είναι πολύ πιθανό να έχεις σκουλήκια μέσα σου”, κα.

Μετά έπιασε το άλλο μήλο και ακολούθησε αντίστροφη τακτική, μιλώντας με τα καλύτερα λόγια για αυτό, δηλαδή για το πόσο όμορφο δείχνει, για το ωραίο του χρώμα, την λεία του επιφάνεια.

Τέλος, τοποθέτησε και τα δύο μήλα μαζί και μιλούσε ξανά για τις ομοιότητες και τις διαφορές που έχουν. Μετά πήρε ένα μαχαίρι και έκοψε τα μήλα στα δύο.

Με αυτό το παράδειγμα θέλησε να δείξει πόσο κακό κάνουν τα “άσχημα” λόγια, τα υποτιμητικά και πόσο μπορούμε να πληγώσουμε κάποιον (ακόμα και αν δεν φαίνεται εξωτερικά) με την αγενή συμπεριφορά μας. Όταν ένας άνθρωπος και ειδικότερα ένα παιδί δέχεται εκφοβισμό από μια ομάδα αισθάνεται άσχημα μέσα του και σπάνια θα το εκφράσει στους φίλους, τους δασκάλους ή την οικογένειά του. Η “πληγή” στην ψυχή του δεν φαίνεται, όπως και στο χτυπημένο μήλο, αλλά υπάρχει.

Η δασκάλα πιστεύοντας και “παλεύοντας” για μια καλύτερη γενιά που μεγαλώνει και αλλάζει τις κακές συνήθειες, υποστηρίζει ότι μπορούμε να διδάξουμε στα παιδιά ότι “τα άσχημα λόγια” πληγώνουν. Δεν φτάνει μόνο να μην τα χρησιμοποιούμε, αλλά να διακόπτουμε και κάθε μορφή εκφοβισμού.

Άλλωστε η παροιμία είναι γνωστή:

Η γλώσσα κόκκαλα δεν έχει και κόκκαλα τσακίζει!

Δείτε το πείραμα αναλυτικά στο παρακάτω βίντεο: